Snorkelen als koningin Beatrix

Bon dia, tardi of nochi voor de mensen die dit lezen.

Het is al heel lang geleden dat ik iets heb gepost, en dit komt doordat ik zo ontiegelijk druk heb gehad. Waarin ik in de vorige posts veel serieuzer was en over ontwikkeling gingen, is dit (hopelijk) een leuke en lachwekkende post, over wat ik de laatste dagen heb meegemaakt.


Het koningin Beatrix verhaal, wat best wel bekend is geworden op dit eiland, of zoals mensen mij hier nu kennen: de snorkelaar.
Ik heb mezelf het afgelopen jaar extreem veel gepushed, gemotiveerd en gestructureerd, om effectief en efficiënt te werken, zodat ik zoveel mogelijk tijd kon benutten voor mijn project en daarna mezelf. Nu dit alles voorbij is heb ik gezworen om even helemaal geen planning te maken en lekker alles op zijn loop te laten gaan. Dit heb ik zeker gedaan op mijn eerste dag vrij wat leidde tot extreme hoofdpijn voor andere om me heen.

Ik ben met mijn geweldige maatje uit Rotterdam “Zishan” en Alysia (een vriendin die ik toen nog maar 48 uur kende) lekker op het strand van Cas Abao gaan chillen. Ik had mijn camera meegenomen (zonder SD kaart) en mijn snorkel spullen. Na lekker wat bruiner te zijn geworden en dankzij mij blonde plukken haar al wat meer richting mijn idool Dries Roelvink te gaan (kuch.. :P), besloot ik dat het tijd was om de onderwater wereld van Curaçao maar is te gaan verkennen. Voor de mensen die dit nog niet wisten, ik ben op 3 Maart jarig wat resulteert in het sterrenbeeld vis. Nu geloof ik sowieso niet in horoscopen of sterrenbeelden, maar als iemand me ooit heeft zien zwemmen dan snapt die dat het sterrenbeeld vis het meest slecht gekozen icoon is voor mij als persoon. Ik mag dan misschien wel qua emotioneel vlak volgens al die horoscopen op een vis lijken, zwemmen zoals dat heet, kan ik mijn bewegingen nou niet bepaald noemen. Misschien zwem ik wel als een vis met het down syndroom, maar verder nee. Rennen is meer mijn ding. Ik zie mezelf dan ook meer als een leeuw, tijger of een capibara omdat die ontzettend cool zijn. Anyway, ik pak mijn snorkel set, meldde dat ik ff ging snorkelen en ik begin te zwe.. spartelen richting de rotsen. Nou had ik Zishan al verteld, dat ik echt heel langzaam was met zwemmen maar toch blijf ik mezelf altijd weer verbazen ;). Nou is snorkelen echt super mooi en vet in Curaçao. Je ziet allemaal mooie kleurtjes met vinnen en schubben, prachtig. Na 3 kwartier voortbewegen in het water zag ik een onderwater achtige grot. Toen kwam de kind in me helemaal naar boven, of onder aangezien ik naar beneden begon te duiken. Ik begon daar naar verloren schatten te zoeken en zie na een tijdje links van me een grote steen met een groep gele schubben. Terwijl ik naar die steen aan het staren ben, zie ik ineens een grijze kop van onder de steen vandaan komen en schrik ik me de tyfu… een hoedje. Onder die steen lag namelijk een grote lange grijsachtige schubben, ook wel een murene genoemd. Nou vond ik die beesten in de Disney film “de kleine zeemeermin” al lelijk, in het echt zijn ze nog veel lelijker, maar wel fascinerend. Ik ben gefascineerd door de grote van het beest wat wel 2 meter in lengte was. Na 4 minuten staren zie ik ineens zijn mond open gaan en richting de groep gele sushi kijken. Terwijl ik in mijn eigen Discovery channel momentje had, wachtte ik tot de natuur zijn werk ging doen. Ik kwam erachter dat de natuur die dag ook geen planning had, dus na 30 min staren, in mezelf te praten als Steve Irwin en om me te heen kijken voor eventuele pijlstaartroggen, was er nog steeds niks gebeurd. Aangezien de natuur nog steeds niet had gedaan wat het moest doen, besloot ik om het maar even een handje te gaan helpen. Ik probeerde de groep gele schubben richting de murene te sturen. Door mijn geweldige zwem skills was het resultaat dat de groep gele sushi verdween van het bijna plaats delict, en vervolgens de murene zijn Discovery channel momentje had. Gefascineerd en strak geconcentreerd keek hij naar mij en mijn blonde plukken, of highlights? Ik weet het niet, maar ik ga met te veel vrouwen volgens mij om op dit eiland. Ik besloot toen om de natuur maar met rust te laten. Ik salueerde de murene en zwom verder. Naar mijn mening was ik al ver gezwommen en zag ik al een nieuw strand in de verte. Ik denk dat ik toen al een anderhalf uur in het water lag, en terwijl ik trots in mezelf zeg “wauw wat ben ik al ver” (want ik ouwehoer ook veel met mezelf) besefte ik dat ik ook nog terug moest. Ik begon moe te worden, kreeg het koud en had ontzettende honger. Omdat ik door de stroming, geweldige zwemtechniek en vermoeidheid niet veel vooruit meer kwam, ben ik met veel pijn, moeite en nieuwe littekens op een koraal rots geklommen. Na ongeveer 10 min was ik uitgerust en was mijn lichaam weer opgewarmd. Om de rots af te gaan moest ik vanwege al het koraal de “walk of pain” verduren zodat ik daarna elegant het water in kon springen als een neerkomende zwaan. Ik stort neer als een walvis en zwem weer verder richting Cas Abao.

Na wat zwemmen hoorde ik een vervelend geluid steeds harder en richting mijn kant op komen. Ik zag ineens een helikopter boven me vliegen en besefte ik dat ik misschien een beetje lang weg was. Nu wist ik dus niet of deze voor mij was bedoeld, maar wist ook niet hoe ik erop moest reageren. Ik hoopte zo erg dat het niet voor mij bedoeld was, maar om het maar zeker te weten zwaaide ik uit schaamte 5 min lang als koningin Beatrix naar de helikopter. Deze was behoorlijk dichtbij mij, wat behoorlijk vervelend was aangezien het geluid extra hard was door de weerkaatsing van de rotsen. Een paar min lang ben ik als een klein kind met mijn handjes boven water aan het watertrappelen en naar de Helikopter aan het zwaaien als koningin Beatrix. De helikopter vliegt en circuleert een aantal keer over me heen en ik trek de conclusie dat het me dus wel had gezien. Aangezien de helikopter ineens naar het midden van de zee vloog, dacht ik dat het niet om mij of in ieder geval een jongen ging, maar eerder om een verloren kind of een 2e Natalee Holloway. Ik ga dus weer rustig verder met snorkelen. Na een tijdje zwemmen, zie ik ineens 2 mensen mijn kant op komen en merk ik dat 1 daar van mijn maatje Zishan was. Enthousiast schreeuw ik hem dat ik een super grote vis heb gezien, waarop ik als reactie krijg dat ik een vieze vuile flikker ben. Ik snapte hem nog niet helemaal maar toen ik het strand op keek en zag dat verspreid over het hele strand een grote groep mensen in een lijn naar de zee aan het staren was, besefte ik dat de helikopter misschien toch wel voor mij was bedoeld. Zish komt opgelucht en boos naar me toe gezwommen en zegt dat ik al 2.5 uur weg was. In het laatste anderhalf uur tijd dat ik dus aan het zwemmen was en dacht aan wat ik zou gaan eten (Burger King, Mac Donalds, Pizza Hut, Big Whopper), heeft Zish zich samen met Alysia super erge zorgen gemaakt. Doodscenario’s kwamen in hun op, wat hij me moeder moest vertellen, dat ik tegen de rotsen was gekomen en bewusteloos op de bodem lag, waarom hij me in godsnaam alleen had laten zwemmen, et cetera. Toen hij een local had verteld dat ik al anderhalf uur weg was, heeft de lokale bevolking vanwege de stroming en rots gevaar, meteen de helikopter ingeschakeld. Duizenden guldens aan kerosine is er in de lucht verspild omdat een Marokkaan zo nodig vissen moest gaan kijken. Ook zijn veel mensen mee gaan helpen met zoeken. Toen ik dit hoorde, kreeg ik een paradoxaal gevoel. Met andere woorden, ik voelde me trots, gelukkig, stom en schaamde me tegelijkertijd. Gelukkig, omdat Zishan en Alysia zich zo zorgen om me maakte, trots omdat ik al zo lang aan het zwemmen was en dit geflikt had, en stom dat ik het niet in de gaten had dat mensen zich zorgen maakte. Het Schamen kwam wat later, toen ik het strand namelijk moest op lopen. Ik besefte dat er geen tijd meer was om ineens dramatisch in het water te gaan liggen en wachten tot de helikopter me op pikt, zodat ik dramatisch mijn re-entré op het strand kon maken. Ik kon me hier ook niet uit lullen, en dus moest ik dit keer de “walk of shame” verdragen.

Terwijl ik het strand op stuntelde keek iedereen me een beetje hetzelfde aan als de murene in het water. Ik ben best goed in het aanvoelen van anderman gevoelens, maar je hoeft geen Derek Ogilvie te zijn om aan te voelen dat iedereen op het strand half boos en opgelucht was en in zijn hoofd dacht “sukkel”. Ik besloot om nog een keer de koningin Beatrix imitatie uit te voeren, terwijl ik langs iedereen heen liep. Dit hielp totaal niet en uiteindelijk merkte ik dat het comfortabeler was om gewoon niks te doen en naar de grond te staren. Ik denk dat Alysia ook aan paradoxale gevoelens leed, aangezien ze me omhelsde en sloeg tegelijkertijd. Ik kon het niet laten om te vragen wat we gingen eten, en kreeg (terecht) nog een klap van Alysia. Nadat ik meerdere mensen me excuses had geboden en tegelijkertijd had bedankt, gingen we naar huis. Toen ik wakker werd, had de halve Nieuwestraat het nieuws al gehoord en stond ik bekend als de snorkelaar. Ook tijdens uitgaan, namen mensen de moeite om me even op me acties te wijzen of vragen of het nou waar was wat er was gebeurd.

Hehe ah well, ik ben in ieder geval wel super blij met zulke lieve mensen om me heen, en heb ik weer een nieuw extra verhaal om mee te nemen boven de duizenden dingen ik al heb mee gemaakt. Ik wil iedereen bedanken die het tot het einde heeft gelezen, en ik hoop dat het jullie er net zo om kunnen lachen als ik nu, en sommige misschien iets later?

Anyway, thanks en mocht je het leuk vinden, feel free to leave a comment.

Greets from Curacao and soon Holland,
Samir Verkuijlen